دختر
و پسر در سنین و شرایط خاصی گاهی بدون توجه به الگوها و ارزشهای اجتماعی
،با الگوهای منفی همانند سازی می کنند.بسیاری از لباس پوشیدن ها ،آرایشها
و رفتارهایی که امروزه شاهد هستیم و با عرف ملی ومذهبی مان متفاوت است
نشانگر این است که،در اکثر مواقع،آنان از هویت جامعه ای که در آن زندگی می
کنند فاصله می گیرند.
       گاهی آنچه باعث رفتارهایی از این دست از سوی دختر و پسر می شود به وجود آمدن هویت منفی در او است.تشکیل
هویت منفی است که باعث می شود دختر و پسر ارزشهای خانوادگی ، اجتماعی و
تحصیلی و آنچه را که از این گونه کانالها به صورت دستورات تربیتی و آموزشی
به او می‌دهند به تمسخر گرفته و از کنار آن رد می‌شود و به گونه‌ای عصبی و
پرخاشگر‌انه به آن بی‌اعتنایی می‌کند و نوعی رفتار نامأنوس از خود بروز
می‌دهد.
       هویت
شخصی دختر و پسر باید طی زمان و بر اساس تجربیات حاصل از برخورد صحیح
اجتماعی ایجاد شود و او بتواند خود را بشناسد و از دیگران جدا کند، ولی
اگر سرخوردگی و عدم اعتماد، جایگزین اعتماد شود و به جای تماس با مردم
گوشه‌گیر و منزوی شود و به جای تحرک، راکد شود و به جای خودآگاهی و تشکیل
هویت مثبت، دچار ابهام در شناخت خود شود، هماهنگی و تعادل روانی اش بهم
می‌خورد و به بحران هویت و هویت منفی دچار می‌شود.
       برای
کمک به دختر و پسری که هویت خود را بازنیافته و خود را نشناخته است، باید
روابط صمیمانه‌ای با او برقرار کرد و با تکیه بر نقاط مثبتش، او را به
تجربه ‌‌اندوزی درخصوص ارزش‌های انسانی راهنمایی کرد. مشورت ها باید طوری
باشد که موانع ادراکات از خویش را برطرف کند. در برخورد با چنین فردی،
تفاهم توام با همدلی و احترام مثبت نقش عمده‌ای را ایفا می‌کند. در این
صورت دختر و پسر از خود بیشتر آگاه می‌شود و برای زندگی خود معنایی
می‌یابد و مسوولیت انتخاب‌ها و تصمیم‌های زندگی اش را به عهده می‌گیرد.
        از
این مساله هم نباید غافل شد که تجربه کردن بحران فی‌نفسه بد نیست و هر کس
می‌تواند وارد بحرانی شده و از آن خارج شود. خوب است هر دختر و پسری بحران
را تجربه کند و به کمک جامعه و اطرافیان، خودش را پیدا کند. این مساله
باعث بازیابی هویت اساسی و زیربنایی اش خواهد شد.